Po drugiej stronie lustra

... czyli przychodzi baba do angielskiego lekarza

            O angielskiej służbie zdrowia napisano już chyba osobną

 książkę. Jednakże, nawet opasłe tomiszcza o objętości encyklopedii Britannica nie byłyby wystarczające do przedstawienia jej specyfiki. Temat jest zwyczajnie niewyczerpywalny.

            Znamy opowieści o paracetamolu na receptę przypisywanym na wszystkie chyba choroby, oraz o liście antybiotyków, którą trzeba przejść, żeby finalnie otrzymać ten, który wreszcie nam pomoże.    

           Angielski lekarz musi ściśle trzymać się wytycznych na kartce zamiast samodzielnie pomyśleć – skoro pacjent mówi, że od kilku tygodni ma ropny katar i łeb mu pęka, to zaprawdę czysta amoksycyklina nie będzie w stanie mu pomóc i trzeba pomyśleć. Nie, lekarz musi wypisać najpierw amoksy.. gdyż, jak się tłumaczy, on ma wytyczne na kartce i według nich wypisuje. Moje pytanie wobec tego, po co w ogóle szedł na studia, gdyż każdy jeden z ulicy potrafiłby przeczytać i wypisać receptę.

            NHS zasadniczo jest za darmo, podobnie jak w Polsce. Ale zaraz, nie, pardon, w Polsce trzeba pokazać kartę z czipem (przynajmniej na Śląsku i wtedy wiemy, że gdy karta zaświeci zielono to znaczy, że jesteśmy ubezpieczeni). NHS za to ma zasadę darmowości i powszechnej dostępności – przez długie lata faktycznie wędrowały do NHS-u  biedne ludy z całego swiata, nie mające zupełnie dostępu do jakiegokolwiek lekarza. Sytuacja nabrzmiała do tego stopnia, że angielskie brukowce, wiodące prym w kształtowaniu świadomości geopolitycznej na wyspie (np. Daily Telegraph, Daily Mirror lub Times – na miarę naszego Faktu), zaczęły oskarżać nowoprzybyłych, w tym przede wszystkim Polaków o wyłudzanie darmowych świadczeń. Dla Anglika każdy osobnik z Europy środkowo-wschodniej to Polak, innych nacji nie znają.

Polacy jednakże wiedzą, że trzeba być niespełna rozumu, żeby dygać na wyspę po paracetamol. U nas, dzięki Bogu można go kupić w dowolnej ilości bez recepty nawet w supermarkecie. Niemniej jednak do Anglików ten argument nie przemawia i wciąż nas podejrzewają o dybanie na każdą okazję wykorzystania ich świetnie rozwiniętego systemu opieki zdrowotnej.

Niestety, czasem do angielskiego lekarza pójść trzeba, choćby nawet z ogromną niechęcią. 

Moja dobra znajoma, od lat mieszkająca w Londynie, musiała udać się do przybytku NHS, czyli poradni zdrowia, gdyż zaczęło jej się trochę kręcić w głowie o poranku i było to już na tyle uciążliwe, że musiała coś z tym zrobić.

Lekarz, o wdzięcznym imieniu i nazwisku Kumbala Adongo, przyjął ją uprzejmie (uprzejmość jest jednym z ogromnych plusów spotkań z tutejszymi lekarzami). Wizyta przebiegała bardzo miło, lekarz zbadał, kurtuazyjnie się ukłonił, podał rękę, pouśmiechał i wysłuchał informacji o dolegliwościach, bardzo uważnie stukając w klawiaturę komputera (potem dowiedziałam się, że szukał w Google odpowiedniej diagnozy). Zwyczajem wyspiarzy skonkludował, że znajoma ma odpocząć i jeśli ją coś boli to może wypisać receptę na paracetamol? 

Kiedy podłamana znajoma wzięła inicjatywę w swoje ręce i poprosiła o skierowanie na badania, przynajmniej podstawowe, w tym poziom cholesterolu i tarczycy, lekarz Kumbala zaoponował, argumentując to jej szczupłą sylwetką. 

Gdyby była gruba, jak wyjaśnił, wtedy na pewno miałaby wysoki cholesterol, ale szczupłe osoby mają niski, badania są więc niepotrzebne. Skończyło się jak zwykle, czyli znajoma poleciała do Polski na płatne badania, gdzie wyszło, że cholesterol i wyniki tarczycy są złe.

Osobiście też miałam przywilej zetknięcia się ze służbą zdrowia. Nie było wyjścia, zaczęło mnie boleć w okolicy wyrostka i było to na tyle uciążliwe, że nie dało się normalnie funkcjonować. Bolało i bolało, w końcu więc, niechętnie, udałam się do poradni gdzie wskoczyłam w wolny teramin niemal od razu. Przeszłam obowiązkowy wywiad z pielegniarką, która zdecydowała, że tak, lekarz powinien mnie zobaczyć. I rzeczywiście, zobaczył. 

Statecznym krokiem wszedł do gabinetu doktor Ahmed, podparł się pod boki i kazał mi podnieść prawą nogę. Jak na złość przy podnoszeniu prawej nogi mnie nie bolało, dopiero kiedy na nią stawałam, to czułam ból. Kazał podnieść, podnoszę. Nie boli, cholera.

– To nie wyrostek – zawyrokował Ahmed – to naderwane więzadło.

Ki diabeł więzadło, jakie więzadło? – myslę sobie, ale z Ahmedem nie taka łatwa rozmowa. Zawyrokował i wyszedł, a uradowana pielegniarka z ulgą mówi

– Widzisz? Uff, całe szczęście, to nie wyrostek.

Wyszłam z poradni z receptą na paracetamol i bólem przy stawaniu na prawą nogę.

Po paru dniach, kiedy „więzadło” nadal się odzywało, a jednej nocy ból był tak silny, że budził mnie co chwilę, postanowiłam w końcu zadzwonić po pogotowie. Był to krok desperacki, ale postawiłam wszystko na jedną kartę, bo panika zaczęła już we mnie hulać. Co jak co, ale nagła śmierć za granicą stanowi potworny problem dla rodziny w kraju. Postanowiłam za wszelką cenę dotrzeć do jakiegoś normalnego lekarza. Zerwałam się więc wczesnym rankiem i pozbierałam do reklamówki piżamę i szczoteczkę – zostawiając walizkę i resztę rzeczy  poupychanych w domu babki – po czym siadłam do telefonu.

Faktycznie, pogotowie po usłyszeniu objawów przyjechało błyskawicznie, niemal po 5 minutach. Dwie bardzo miłe panie, zmierzywszy mi ciśnienie i wysłuchawszy gdzie boli, zdecydowały, że jedziemy do szpitala. W karetce podano mi gaz znieczulający oraz …. paracetamol…

Szpital był dość daleko, około 60 km od babkowej wsi. Po przyjeździe, wcale jakoś nie robiono wokół mnie szumu, posadzono na wózek i kazano czekać w ogromnej kolejce. Mniej więcej po pół godzinie miły pan zawiózł mnie – chodzić zabroniono – na Izbę Przyjęć gdzie już siedział spory tłumek. Pobrali mi krew, nawet dość zgrabnie, nie zostawiając jak w Polsce wylewu do łokcia i znowu kazali czekać. 
Czekam, mijają godziny, zaczynam być wściekle głodna (śniadania rzecz jasna nie zdążyłam zjeść), poza tym czuję parcie na pęcherz jak szlag. Na Izbie panuje atmosfera luzu i wesołości, dobiegają mnie wybuchy śmiechu, personel chodzi krokiem wolnym i tanecznym. Ogólnie człowiek czuje się jak na dworcowej poczekalni.

Przywożą chłopaka wijącego się z bólu, biedak gryzie rękę, żeby nie krzyczeć. Nie jestem lekarzem, ale widzę, że kuli się i trzyma za prawy dół brzucha, więc wnioskuję, że to może być także wyrostek. Chłopak dostaje coś przeciwbólowego i wstawiają go w kolejkę, ma czekać.

Po kolejnej godzinie czekania nie wytrzymuję i lecę do wc na drugi koniec korytarza. Kiedy wracam, łapie mnie pielęgniarka i mówi, że mam oto oddać mocz… mówię, że własnie oddałam. No to ona nic nie poradzi, mam oddać tu do kubka. Jesu, piję litry wody z dystrybutora, mija kolejna godzina. W końcu około południa jest, lecę do wc… oddane, uff…

Wreszcie wołają mnie do gabinetu, gdzie bardzo miła pani doktor zaczyna ze mną gaworzyć o życiu i pracy, w międzyczasie zgrabnie wrzucając pytania o ból brzucha. Pyta o mój zawód, bo tak dobrze mówię po angielsku, że skąd ja to jestem i gdzie pracuję. O Boże, w opiece, kiwa współczująco głową… Maca mnie wreszcie, nie każąc podnosić nogi, znowu mnie nie boli. Każe czekac na wyniki, ale według niej to nie wyrostek. No to co, do cholery?

Wracam na korytarz, czekam… po kolejnej godzinie wyniki wreszcie są. Pani woła mnie z powrotem do gabinetu.

– Mam dobre wieści – oznajmia – nie jesteś w ciąży.

Sic, po tej informacji powinna spaść kurtyna milczenia. W jakiej ciąży, do jasnej cholery? Ciąża z racji wieku już dawno mi, dzięki Bogu nie grozi, ale pani poważnie oznajmia, że nigdy nic nie wiadomo. Według tej pani mój ból brzucha jest z pewnością spowodowany torbielą na jajniku, ona wie, bo takie torbiele to się tworzą co chwilę w zasadzie, ona też ma z tym problem, więc wie i już. Dostaję kolejną receptę tym razem na wzmocniony kodeiną paracetamol i dziękuje mi, do widzenia.

Wychodzę ze szpitala po południu w pełnym słońcu, głodna i wściekła  jak szlag gdzieś na peryferiach nieznanego mi miasta, z bohatersko dzierżoną czerwoną Baltonowską reklamówką w dłoni. Jest Bank Holiday, wszystko zamknięte. Po trudach i znojach, znajduję jedyną czynną kafejkę przyszpitalną gdzie spożywam angielskie cokolwiek z kawą i stawiam czoła powrotnej podróży na wiochę do babki, gdzie zostały wszystkie moje rzeczy. Dyndając reklamówką docieram jakimś cudownie napatoczonym autobusem do centrum. Po półgodzinnym marszu melduję się na dworcu i po dwóch przesiadkach w końcu udaje mi się późnym popołudniem dojechać do babki w stanie agonalnym z powodu bólu tego cholernego więzadła, (pardon, teraz już jajnika) decydując, że trudno, niech się dzieje co chce, nie idę tu już nigdy w życiu do żadnego lekarza.

U babki zażywam swój pieczołowicie hołubiony antybiotyk pamiętając mgliście jakieś artykuły o leczeniu wyrostka antybiotykiem. Na deser dokładam wzmocniony paracetamol i po paru dniach czuję się nieco bardziej normalnie.

Gwoli sprawiedliwości dodam, że pomysły lekarzy polskich też są warte kolejnego posta. Pomysły mieli podobne, łącznie z chorobami nerek, przepukliną (która jeden nawet zobaczył na USG).

Znajomej z bólem gardła, polski internista zaproponował wycięcie wyrostka (powinnam była iść do niego, zamiast się pętać po angielskich NHS-ach). Niestety, naszym lekarzom brakuje owej cudownej niefrasobliwości, uśmiechu i gaworzenia. Porównując, angielska służba zdrowia jest śmieszna, lekceważąca, ale mało inwazyjna. Zanim zdecydują się zadziałać radykalnie, odwlekają operację jak tylko mogą, co nie jest do końca złe. Polska za to jest przerażająca, zachłanna na kasę, traktująca pacjenta jak numer, albo mięso do skrojenia, tkwiąca mentalnie w głębokim PRL-u. Nasi lekarze w porównaniu z angielskimi są chamscy, aroganccy, bezczelni i okrutni. 

https://www.youtube.com/watch?v=yL3Nr38EgYg

Suma sumarum, postawiłam wszystko na jedną kartę, modląc się gorąco o cud, kiedy to każda życzliwa wzmianka pt. „idź do lekarza, koniecznie” powodowała u mnie wzrost agresji. Cud się zdarzył, modlitwa w połaczeniu z antybiotykiem ma potężne działanie, więc udało mi się nie umrzeć, co jest raczej dziwne, zważywszy natężenie tamtego bólu.

Wnioski? Lekarzy i szpitali należy unikać za wszelką cenę, w każdym kraju, o czym głosi wieść ludowa w znanym serialu „Daleko od Noszy”.

https://www.youtube.com/watch?v=yk_W_sg_Rvc