Drugie dno ...

... czyli wydzieranie funtów

     

     Za oknem wyje przejmująco wiatr, zimno wdziera się do kamiennej, angielskiej chałupinki, tubylczym zwyczajem niczym nie ocieplonej. Trzaskają okna z pojedynczymi szybkami, w domu hula przeciąg, sprawiając że dygam z zimna, mimo włączonego centralnego ogrzewania. 

     No tak, w końcu przyszła wiosna, czas na porywiste wichry i wichury urywające łeb, opady deszczu, odbijające się od chodnika i strzelające prosto w twarz wodnymi biczami, opóźnione z tego powodu loty, odwołane pociągi – wszystko dzięki  nieustannym problemom atmosferycznym i innym tego typu przednówkowym atrakcjom. 

     Wielka Brytania ma zawsze problemy komunikacyjne w porach przejściowych, czyli wczesną wiosną i jesienią. Nie, żeby to oznaczało, iż pozostałe pory roku wolne są od problemów, nie, nie ..... :). Są one po prostu innej natury J – a to bomba w kopercie od irlandzkich miłośników Królowej, a to strajk pracowników metra – „bo oni mają za ciemno w pracy”, a to prace remontowe w środku sezonu itp  

     Siedzę  sobie w szafie, pardon, garderobie, która, jak odkryłam, doskonale niweluje nikotynowe smrody wyziewane przez babkę w salonie na dole. Szafa ma okno (nieszczelne, dzięki Bogu) i nawet sporo miejsca na różnego rodzaju działania   – nabyłam już internetowo parę narzedzi do pracy i zamierzam zaszaleć artystycznie. Miejsca tu sporo, więcej niż w moim domu, który jest większy, ale mniej ustawny niż domek babki. No, zobaczymy co uda mi się wymodzić po tych 7 tygodniach na angielskiej wsi…

       Nikotynowe smrody znoszę z pokorą … rany boskie, ja, zagorzała przeciwniczka papierosów. Jednakże babka jakąś wadę mieć musi, no po prostu musi, a że po licznych już tygodniach spędzonych z nią, nie, pardon, w jej domu, zauważyłam, że babka jest typem samotnika (LOL), który jedyne czego ode mnie pragnie, to dostarczania mu posiłków w określonych porach, na tacy. Robię to z radością, jako że posiłki są mało wyszukane. Po posiłku, babka, spożywszy kolejną porcję energii, zapada ponownie w "wypierdziany" fotel z fajką w ręku i oczami wgapionymi w TV. 

     No i tak to mniej więcej wygląda, dzień po dniu… a dlaczego ja o tym piszę? Ano, dlatego, że miałam przyjemność przypomnieć sobie mniej chlubne miejsca, z racji rozmowy z jedną z mych  koleżanek, parających się tą samą, jakże niewdzięczną profesją, która pracuje dla firmy pt. Obóz Pracy Group. Pozwoliłam sobie zastosować tu przenośnię, gdyż firma owa ogłasza się jedną z najlepszych agencji w UK – ale jak zwykle, krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje – sama miałam do czynienia z owym Obozem, z którego uciekłam bardzo szybko. Na szczęście UK jest tak duże i jest tutaj tak ogromna horda  demencji do wzięcia, że naprawdę o kolejną pracę nie trzeba się zbyt długo martwić. 

    
     Nie, żebym to pisała prześmiewczo, ale bywałam w podobnych sytuacjach, które dobitnie pokazały mi gdzie jest miejsce "live-in carera" w hierarchii społecznej Królestwa. Wizje nieprzespanych nocy, kiedy to obsrana, za przeproszeniem, klientka lub klient wierzga po całym domu z energią dzikiego konia, starając się za wszelką cenę zniszczyć resztki równowagi nerwowej opiekunki, stanęły mi żywo przed oczyma. 

     Zastanawiam się jak to będzie po Brexicie, kiedy przestaną już do reszty obowiązywać europejskie zasady pracy i płacy na wyspie. Skoro teraz mówi się opiekunce, że jak śmie ona domagać się rekompensaty pieniężnej za nocne wstawanie, skoro wyraźnie (jakbym słyszała dobitnie cedzącą owo „wyraźnie” managerkę angielską) w jej kontrakcie stoi, że ma być „dostępna” dla klienta przez 24 godziny na dobę?
     Firmy mają swoje kontrakty, w których wypisują tego typu bzdety, przeczące nie tylko powszechnie pojętemu prawu pracy, ale także prawu do ludzkiego traktowania. Wszak robotnicy, których święto obchodzimy 1 maja ginęli właśnie za 8-godzinny dzień pracy. Opiekunka, nie dość, że ma w kontrakcie 10 godzin tańcowania przy kliencie dziennie przez 7 dni w tygodniu, to jeszcze jest straszona i mobbingowana uwagami, że „jak Ci się nie podoba, to na Twoje miejsce jest 10 innych”.

     Racja, są też „inne” tyrające z uśmiechem za dwie trzecie średniej tygodniówki – gdyż nasi rodacy zwęszyli już "kasiorkę" w Królestwie i wbili na wyspy ze swoją rabunkową, wcześniej działającą w Niemczech firmą, która nie dość, że płaci te żałosne grosze (na polskie konto w dodatku), ale potrafi dać bonus pt. 2 w 1, czyli dwóch klientów w cenie jednego.
     Wszystko to za całe 300 funtów tygodniowo, no nic tylko brać.
     Firma Opiekunka24h (nazwa własna J), prowadzona jest przez Polaków – nie wiadomo co gorsze, ale na pewno gorsze może być takie samo tyranie, ale za mniejszą kasę.
     Zastanawia mnie dlaczego osoby, znające język godzą się na takie żebracze dole, zwłaszcza, że żadna, powtarzam, żadna z angielskich agencji, pomijając nawet słynny na cały Londyn Obóz Pracy Group, nie płaci mniej niż 500 funtów tygodniowo za live in.
     Czy jest to może jakieś ukryte poczucie winy każące naszym rodaczkom dygać koło dwóch angielskich dziadków z uśmiechem za 300 funtów na tydzień?
     A może rodzaj pokuty odprawiają?
     Albo się założyły z kimś o milion, na pewno się założyły, bo nie przypuszczam, żeby dobrowolnie i z własnej woli odmawiały godziwego zarobku.
     Człowiek może wiele znieść, każda z nas ma inną sytuację, mamy chorych członków rodziny, małoletnie dzieci, kredyty i huk wie co tam jeszcze, ale żeby mając pod nosem miskę mięsa, świadomie wybierać ogryzki spod stołu, no tego to nie pojmę nigdy.
     To dopiero jest niewolnictwo, tyle, że dawniej niewolników łapano i pod przymusem wieziono do strasznej pracy za miskę ryżu. W dzisiejszych czasach niewolnicy sami biegną i mając pełny wybór rozmaitych angielskich agencji ze średnią stawką 500 funtów tygodniowo   dają się poniżać naszym chciwym rodakom w UK, tyrając dla nich za pół ceny – no tego to już nie rozumiem, może ktoś mnie oświeci?
     Firma Opiekunka24h niby „pomaga” w transporcie do domu klienta – na Boga, uwierzcie mi, że Wielka Brytania JEST cywilizowana (mimo wszystko nadal w to wierzę), a infrastruktura jest tu o niebo wyższa od naszej – dworce są tak skonstruowane, że każdy nie przymierzając wolno myślący osobnik da radę samodzielnie kupić bilet i dojechać w określone miejsce. Tubylcy są po angielsku przyjaźni i pomogą nawet tym, którzy gubią się językowo. Nie jest potrzebna żadna pomoc pannicy z biura, która „wysyła samochód” po opiekunkę. Każda jedna taksówka zawiezie nas na miejsce, nawet jeśli potrafimy jedynie wydukać „here, here, I go, I go” i popukać palcem w adres na karteczce. Zresztą jeśli ktoś potrafi jedynie dukać „here, here, I go”, to naprawdę niech sobie nie robi wstydu i nie wybiera się do UK na opiekę, bo w razie problemów nie poradzi sobie z klientem.
     Anglicy cały czas kombinują jak na nas zaoszczędzić, ale przynajmniej stawka podstawowa jest w miarę ok, natomiast dlaczego dajemy się doić rodakom za jeszcze mniejszą stawkę?
     I to dobrowolnie?
     Ostatnio zauważyłam, że "bookingi" czyli bardziej po polsku zlecenia, są traktowane jako swego rodzaju nagroda, wręcz prezent. Niedawno klientka oświadczyła mi: „Dam booking w sierpniu tylko tej opiekunce, która weźmie także Christmas”. Rozumiecie? „Dam booking…”.
     Podobnie agencje, kiedy oferują klienta to niemal składają nam gratulacje, że klient nas chce. Zostałyśmy wybrane …
     Kończąc, bo mnie pomału szlag trafia, kiedy to tym myślę, pragnę zapewnić, że Wielka Brytania jest pełna dziadków i babek do opieki, można znaleźć coś za przyzwoitą stawkę. Szanujmy siebie przede wszystkim. I pozdrawiam z szafy J