Okrakiem na Płocie

Przekleństwo 

empatii

czyli studia humanistyczne

Zainspirował mnie niedawno dodany na facebooka film o pani D… która spędza trzy miesiące w Niemczech na opiece nad dziadkiem, po to tylko, żeby było ją stać zapłacić za leczenie pozostawionego w Polsce męża. Wątpię, by mąż pani D … miał w tym czasie taką opiekę jak szczęściarz, dziadek-Niemiec.

Posta napisała znajoma z fb, Swietlana opisując swoje doświadczenie w tym względzie:

..„Wzruszające z zewnątrz, tragiczne od wewnątrz- mam na myśli naszą funkcję i oderwanie od NASZYCH bliskich, którzy potrzebują pomocy. Przeżyłam to boleśnie- w czasie mojego pobytu i pracy w UK chorowała moja śp Mama- rak nerki. Wyrzuty sumienia mam do dzisiaj, mimo, ze minęło ponad 10 lat. Nie znam nikogo w UK, czy USA, kto zostawiłby swojego członka rodziny, aktywnie dializowanego, by pojechać do pracy na 3 miesiące do innego kraju, stanu, by zarobić na leki”….   

https://www.facebook.com/Onet1OO/videos/2382142685209340/

Osobiście znam kobietę, która od 10 lat kursuje do UK co dwa

tygodnie, aby opłacić leki i leczenie dializowanego męża oraz matki chorej na Alzheimera, którzy są od niej całkowicie uzależnieni. Takich historii jest setki, o ile nie tysiące.

Sama miałam chorą mamę, która przez ponad 15 lat była dializowana, mając rentę wysokości 400 zł, ojciec emerytury około 1200 zł, w domu nas dwoje, ja oraz młodszy brat. 

Mama zachorowała kiedy miałam 18 lat, zaraz po mojej maturze. Dziewczyny, które pracują tutaj, w UK, to dużej mierze osoby wykształcone, zazwyczaj po studiach humanistycznych, zostawiające w Polsce potrzebujących bliskich. 

    Mój komentarz na ten temat:  

... "Najgorsza jest gorycz, że miejsce oraz czas urodzenia determinuje jednak nasze życie. Pokolenie lat 60-70 najbardziej odczuło skutki transformacji. Kobietom prostym i słabo wykształconym,o wiele łatwiej jest znosić ten upokarzający zawód - upokarzający, ze względu na warunki pracy i stanowisko społeczne, czyli podnóżek reszty społeczeństwa. Natomiast jeśli ktoś studiował, miał ambicje, wierzył, że ucząc się można do czegoś dojść, to jest mu o wiele ciężej wycierać za przeproszeniem gówna, żeby zarobić. 

Niestety siedzimy w tej samej zupie z tymi które nie miały czasu albo ochoty na edukację. 

W takim razie po co w ogóle sie uczyć? Jaki to ma sens?
Wystarczy przecież skończyc podstawówkę, zawodówkę, na kursach unijnych nauczyć się języka i do opieki wio.
Obserwuję, tutaj w UK, jak humaniści mają dobrze. 

W Polsce studia humanistyczne oznaczają wieczne borykanie się z problemami finansowymi, słabe zarobki, a przecież na zachodzie humaniści to elita.
Wystarczy pierwszy lepszy kierunek humanistyczny, na przykład w Cambridge, Oxford i spokojnie można liczyć na dobrą pracę, zostać wykładowcą uczelnianym, co także równa się wysokim zarobkom, lub pracować na posadzie rządowej.  

W ten oto sposób rządy krajów tzw. rozwiniętych tworzą sobie elity – mam znajomego, Anglika polskiego pochodzenia, będącego po historii na Oxford, nawet wątpię czy ma magistra, być  może jedynie BA. Facet pracuje w City, w rządzie, pisał przemówienia politykom, wcześniej w Departamencie Leków decydował, które z nich mogą trafić na rynek brytyjski. Zarabia kupę kasy i bezrobocie ani wyjazd na opiekę do Niemiec mu nie grożą.
Gdzie byłby w Polsce ze swoim dyplomem?Jego jedyna zasługa, to wcale nie wykształcenie, ale prosty wybryk natury, że urodził się akurat w UK. Jego rodzice wyemigrowali tu po wojnie, sami żyjąc skromnie, pracując ciężko fizycznie, mimo, że wcześniej wykształceni.
Teresa May ma licencjat z geografii a Johnson też wcale jakoś intelektualistą nie jest, ma tylko college – Eton, obawiam się, że matura jedynie…
Żeby wydrapać się z biedy trzeba pracy, ale także szczęścia”…           

  

Wszystko to wina mojej ciotki, która uparła się mnie pchać do liceum, mimo, że nie miałam  wspaniałych ocen w podstawówce, zbyt byłam zajęta czytaniem i malowaniem, żeby się uczyć, co odzwierciedliły moje oceny. 
Wcześniej lekkomyślnie  złożyłam papiery do liceum zawodowego MONTOCHEM i pewnie dziś byłabym prostym pracownikiem, nawet może biurowym, bez międzykulturowych dylematów i nikt by mnie nie przeklinał …  


Nie neguję potrzeby studiów humanistycznych, gdyż wciąż uparcie twierdzę i będę twierdzić, źe humaniści to elita. Humanizm rozwija intelekt, myślenie, co za tym idzie, empatię, stając się niejako przekleństwem, gdyż empatia z kolei stawia nas w pozycji, z której potrafimy zrozumieć każdą ze stron danego sporu czy konfliktu. Z drugiej jednak strony życie staje się niepomiernie prostsze gdy odrzucimy przekleństwo rozmyślań i nieustannego rozważania natury i istoty problemu.

Czy odrzucając rozumowanie nie odrzucimy swojej tożsamości? Tego, co stanowi nas, o nas samych? Czy nie jest to równoznaczne z rezygnacją ze swojego wewnętrznego świata, po to tylko, aby łatwiej nam było przetrwać? Humanizm oznacza takie właśnie dylematy, upraszczanie światopoglądu na pewno pomaga, odrzucanie wątpliwości i rozważań daje więcej szczęścia i spokoju na co dzień. Stajemy się podobni prostym formom życia, które w ogóle się nie zastanawiają nad niczym.

Problemu dotknęłam przy okazji posta na innej grupie na facebooku, pisanego przez Brytyjki. Otóż jedna pani poszukiwała pomocy – opiekunki dla swoich obojga rodziców oferując raczej dość niską kwotę za taką pracę. Czasem i ja mam dość określeń rzucanych przez Anglików pod tytułem „jestem zdesperowana i nie mam pieniędzy”. Tak, wiem, że są tutaj ludzie w różnej sytuacji materialnej, ale do licha ciężkiego, każda sprzątaczka biega z najnowszym flagowcem, jeździ hybrydą i płacze, że ciężko ma…

Krzysztof Iwin "Lustro" 

Napisałam owej pani, że trudno jej pojąć pojęcie desperacji i mogę jej opisać co tak naprawdę owa desperacja oznacza. Przytoczyłam opowieść o chłopaku – Januszu Świtaju, który takiej doświadczył… bo nie urodził się w UK. Wystarczyło łóżko szpitalne, specjalny komputer, wózek inwalidzki – to wszystko, co w UK każdy poszkodowany ma w zasadzie zagwarantowane. Ludzie ci żyją jak nie przymierzając pączki w maśle, będąc wożonymi, poklepywanymi przez armie opiekunek z Polski czy innego kraju, które niejednokrotnie mają w domu takiego właśnie członka rodziny leżącego na twardej sofie i całymi dniami wpatrującego się w okno, bo … nie ma wózka. 

https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2019-06-13/domagal-sie-eutanazji-zostal-magistrem-janusz-switaj-spelnil-swoje-marzenie/       

Opisałam owej zdesperowanej pani kolejną historię typowej emerytki z Polski, która waha się czy kupić leki czy może parówkę? Kontrast jest wstrząsający, dlatego nie potrafię współczuć osobom, które w tym kraju, jakim jest UK, narzekają na swój los. Nazwałam ich bogatymi, zepsutymi ludźmi, w zamian dostając na talerzu komentarz:

Być może to ja uprościłam ich sytuację, może nazwanie ich bogatymi naprawdę jest wulgaryzmem i obrazą? Kurcze, nie mam pojęcia, za dużo humanizmu jest we mnie chyba ...

… i po co się uczyć?

To niemal jak w wierszyku Brzechwy:

https://www.youtube.com/watch?v=o5VPxUmXxvs